നീ ഇറങ്ങുക

കൂട്ടിമുട്ടാത്ത സമാന്തരങ്ങളായി
നമ്മള്‍ സ്വയം രേഖപ്പെടുത്തുന്നു
കാണാന്‍ കണ്ണില്ലെന്ന് സ്വയം
പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചിങ്ങനെ എത്രനാള്‍?

എന്തിന് നാമിങ്ങനെ
പരസ്പരം കളവിന്റെ പര്യായങ്ങളാവണം?
ഈ കാപട്യം പങ്കുവെയ്ക്കണം?

വേനലും വര്‍ഷവും കഴിഞ്ഞിട്ടും മനംമടുത്തിട്ടും
എന്റെ മടുക്കുന്ന ഗന്ധം സഹിച്ച്
പാതിരാച്ചിത്രങ്ങളിലെ നായികമാരെയോര്‍ത്ത്
പുറം തിരിഞ്ഞുകിടന്ന് ഉള്ളുകൊണ്ട് മദിച്ച്
നീയിങ്ങനെ എത്രനാള്‍?

ചിലനനേരത്ത് നിന്റെ നോട്ടങ്ങളില്‍
കൂരന്പുകള്‍ ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ട്
ശാപങ്ങള്‍ പെയ്യാനൊരുങ്ങുന്നുണ്ട്
മുഷ്ടി ചുരുട്ടുന്നൊരു നിരാശയുണ്ട്

ഞാന്‍ തളര്‍ച്ചയാണ്
ഉയര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍പ്പില്ലാത്ത തളര്‍ച്ച
ഞാന്‍ മരവിപ്പാണ്
കുത്തിമുറിച്ചാല്‍പ്പോലും
അറിയാത്ത മരവിപ്പ്

പിന്നെ ഞാനെങ്ങനെ
കന്പളത്തിനടിയില്‍ നിനക്കിടം തരും?
മോഹം കൊണ്ട് നീ
അടുത്ത് വരുന്പോള്‍
ഞാന്‍ വിറച്ചുപോകുന്നു
നിന്റെ നിശ്വാസത്തിന്‍റെ ചൂടില്‍
എനിക്ക് പൊള്ളലേല്‍ക്കുന്നു

ഞാനൊരു തരിശാണ്
ഇനിയൊരിക്കലുമൊരു
മഴക്കാടാവാന്‍
എനിക്ക് കഴിയില്ല

പായയുടെ രണ്ടറ്റത്തും
ഒരിക്കലും സ്പര്‍ശിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത
തീരങ്ങളായി നമുക്ക് പരസ്പരം രേഖപ്പെടുത്താം
വയ്യെങ്കില്‍ നീ ഇറങ്ങുക
ഞാനിവിടെക്കിടന്ന്
പുഴുവരിയ്ക്കട്ടെ